बाकी काहीही दुखू दे , दात नको..दातदुखीचा धसका 99%लोकांना असतोच. त्यात नेमके हे दात रात्री ठणकायला सुरुवात करतात . लवंग , पैन किलर , कश्श्या कश्श्याचा म्हणून उपयोग होत नाही , तो ठणकत राहतोच, झोप कशीबशी लागली तरी दिवसा खायचे वांदे होतात ते वेगळेच. इतक्या खत्रुड वेदना सहन करूनही बरेचजण डेंटिस्टची पायरी काही चढत नाहीत. कारण एकच 'भीती'.
       हे फक्त दाताच्या बाबतीत नाही तर कान आणि नाक   या बाबतीतही असतेच, कारण या आपल्या अत्यंत खाजगी जागा आहेत. याला दुसऱ्या कुणाचा हात लावू देणं हे मेंदूलाही चटकन मान्य होणारं नसतं, मेंदू शरीराला defencive मोड मध्ये जायची आज्ञा देतो. पण treatment च्या वेळेला हे आपल्या भल्याचं आहे हे मनाला ठाऊक असतं, त्यामुळे मन आणि मेंदूची आज्ञा याचं कॉम्बिनेशन तयार होतं , ते म्हणजे प्रचंड भीती.
त्यातून भरीस भर म्हणून डेंटिस्टचं त्याच्या छिन्नी-हातोड्याचं सुसज्ज केबिन. त्याच्यासमोर आssss करून बसल्यावर तो त्याच्या अस्तन्या सरसावून तीन चार कसले कसले tools तोंडात घालायला लागतो.
इतर अनेक सुररर , फुररर , सुईईइ , पीपीपी असा आवाज करणाऱ्या अनेक यंत्रांनी ही भीती आणखी गडद होत जाते.... की बरेचजण अगदी आणीबाणीची वेळ आल्याशिवाय ( लोकांचे दात कोरून पोट भरणाऱ्या, बिच्चाऱ्या ) dentist कडे जात नाहीत.
       ही पोस्ट एवढ्या confidently लिहिण्याचे कारण मला भीती वाटत नाही ( इतकं दातांच काम झालंय ).
त्यामुळे आता मी भिणाऱ्यांवर दात काढून हसते.
#आपले_दात_आपलीच_पोस्ट

©वीरश्री वैद्य - करंदीकर